Waarom wij vrouwen nu eindelijk eigen verantwoordelijkheid moeten pakken?

Vandaag is het internationale vrouwendag. De afgelopen tijd is er veel gezegd over de rechten van vrouwen. Ondanks dat ik bijna geen nieuws volg, heb ik ook meegekregen wat er speelt. Laat voorop staan dat geen enkele man, of vrouw, misbruik mag maken van zijn of haar machtspositie. En toch denk ik dat wij vrouwen zelf verantwoordelijkheid moeten nemen om vrijheid te ervaren.

Wij vrouwen hebben al jaren gelijke rechten ten opzichte van mannen. Maar we pakken deze vrijheid nog lang niet altijd. Ik geloof dat het te maken heeft met de overtuigingen van onze voorouders. En eigen verantwoordelijkheid nemen In deze blog deel ik mijn visie.

Dromen van een klein meisje

Als klein meisje speelde ik altijd dat ik een onafhankelijke sterke vrouw was. Ik zie mezelf nog op mijn gele stoeltje zitten. Achter het stuur. Ik wilde mijn rijbewijs halen, want dan was ik onafhankelijk. Het was ook duidelijk dat ik moeder wilde zijn. Ik zag voor me dat het allemaal samen kon vallen. En dat op mijn zesde.

Ik zag het voor me dat ik groots zou zijn en echt impact zou maken. Ik zou niet zoals mijn moeder thuisblijven bij de kinderen. Nee ik ging mijn eigen geld verdienen. En niemand zou om mij heen kunnen.

Ik zag mezelf echt als iemand die op een groot podium zou staan. Ik wilde graag op tv. En als ik de zoldertrap afliep deed ik altijd alsof ik een grote showtrap afliep. En een groots entree maakte. Ik hield ervan, ik zag het helemaal voor me. Maar durfde het aan niemand te vertellen. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg was het motto bij ons thuis.

Geen impactmaker, maar wel deels onafhankelijk

Vandaag de dag zie ik mezelf niet als die grote impactmaker, zoals ik me als kind voorstelde. Toch voel ik wel onafhankelijkheid. Ik heb mijn rijbewijs. Ik kan overal komen waar ik wil. Ik vind het ook geen probleem om het hele land door te crossen. Voelt voor mij als echte vrijheid.

Toch voelt het alsof ik nog niet mijn volledige potentieel benut. Ik heb als vrouw nog wel wat blokkades uit de weg te ruimen. Ik word giftig als iemand (vooral mannen) roepen dat vrouwen achter het aanrecht horen. Of hoe het er in sommige landen aan toe gaat. Waar de vrouw in dienst staat van de man.

Helemaal nog niet zolang geleden was dat hier in Nederland niet anders. Onze moeders en grootmoeders bleven vaak bij de kinderen thuis. De mannen werkten, zorgden voor het inkomen. Daarmee waren wij vrouwen afhankelijk. We werden geacht om het eten op tijd klaar te hebben. En alles tot in de puntjes voor onze echtgenoten te verzorgen.

Vrouwenrechten in Nederland

Er is al heel veel veranderd. Gelukkig wel! Wij vrouwen hebben dezelfde rechten als mannen. We, Nederlandse vrouwen, hebben bijvoorbeeld al ruim 100 jaar kiesrecht.

Als ik echt realistisch kijk, dan vind ik dat wij vrouwen ons nog steeds laten tegenhouden in onze vrijheid. In de impact die we willen maken. Door de overtuigingen die we hebben geërfd van onze moeders, grootmoeders en overgrootmoeders, zijn we nog niet vrij. We hebben die vrijheid gekregen maar niet genomen. We laten ons nog te veel tegenhouden door overtuigingen uit het verleden.

We kunnen er anderen de schuld van geven maar dat is niet eerlijk. Niet naar de ander en niet naar onszelf. We zullen nooit echt vrij worden als we in die slachtofferrol blijven hangen. Natuurlijk hebben we nog te maken met onrecht. Maar zolang wij in die slachtofferrol blijven hangen en niet onze eigen verantwoordelijkheid pakken, zal het ook niet veranderen.

De rol van mannen

Ik ken geen mannen in mijn omgeving die vinden dat wij vrouwen hetzelfde mogen verdienen. Of ze durven het me niet te vertellen. Ik ken ook geen mannen die vinden dat vrouwen niet thuis horen in de politiek. Dat hebben ze niet uitgesproken. Ik vind dat we onszelf niet langer slachtoffer moeten voelen.

Laat voorop staan dat er nog steeds van alles gebeurt dat niet door de beugel kan. Maar we zijn zelf verantwoordelijk om het niet langer toe te staan. We mogen gaan staan voor onze keuzes. Nee zeggen betekent ook nee. Als dat niet geaccepteerd wordt? Dan moet de ander de consequenties aanvaarden. We mogen ons niet langer stil houden.

Overtuigingen van mijn voorouders

Zelf worstel ik ook altijd nog met overtuigingen van mijn voorouders. Ik voel me nog steeds verantwoordelijk voor de kinderen en het huishouden. Ik heb tenslotte ervoor gekozen om minder te gaan werken om bij de kinderen te zijn. Het is logisch dat ik meer in het huishouden doe. Tja daar valt over te discussiëren.

De overtuigingen vanuit mijn voorouders voel ik nog steeds dat ik voor het eten, het huishouden en de kinderen moet zorgen. Dat is absoluut niet wat Danny mij wil opleggen. Ik vind het nog moeilijk om daar andere keuzes in te maken.

Al hoor je mij nooit zeggen dat ik vind dat ik iets moet doen omdat ik een vrouw ben. Daar krijg ik echt de kriebels van. Maar het feit dat mij het zoveel doet als daar iets over wordt gezegd, betekent dat ik een interne strijd voer. Ik heb de overtuiging dat ik voor het huishouden en de kinderen moet zorgen. En de overtuiging dat ik een onafhankelijke vrouw met bepaalde vrijheden en rechten ben. Dat botst en zorgt soms voor irritaties. Vaak naar anderen toe, maar het is iets dat in mij zit.

Vandaag op de internationale dag van de vrouw vind ik het belangrijk dat wij vrouwen zien dat we onze eigen verantwoordelijkheid mogen pakken. Dat houdt in nee zeggen als we nee bedoelen, durven kiezen voor onze carrière. Maar ook durven loslaten.

Durf los te laten

Onze mannen kunnen net zo goed voor de kinderen en het huishouden zorgen als wij. Laten we ze ook de kans geven. Als wij leren loslaten en ze toelaten in ons ‘domein’ krijgen ze ook de mogelijkheid om er iets van te maken. Wij mogen onze kansen pakken en ons potentieel benutten. Maar we moeten mannen ook de kans geven om zich op het vlak te begeven waar wij decennialang de scepter zwaaiden.

We hoeven niet alle ballen alleen hoog te houden. Dat vraagt niemand van ons. Ik roep dit nu tegen jou. Maar zeker ook naar mezelf. Op dat vlak heb ik nog heel veel te leren. Ik heb me altijd staande weten te houden in een mannenomgeving. Sterker nog, ik voel me daar veel meer thuis. Maar nu pas besef ik me hoe lastig ik het mezelf heb gemaakt door onbewust in die slachtofferrol te blijven.

Laten we dit samen doen. Jij, ik en alle andere vrouwen. We pakken vanaf nu onze eigen verantwoordelijkheid. En laten we die mannen ook een pleziertje gunnen door ze toe te laten.

Liefs,

Margreet