Ik zie het niet meer zitten

Toen ik eind januari afscheid nam van het revalidatietraject zag ik het niet zitten. Ik zag het niet zitten om het alleen te moeten doen. Allerlei stemmetjes popte op:

• Je kunt het niet alleen!
• Ik vertrouw mezelf niet!
• Wat als ik een terugval krijg?
• Wat als ik te veel wil?
• Hoezo ben ik klaar? Ik ben toch nog niet beter?

Ondanks de bemoedigende woorden van de therapeuten, dacht ik dat ik het niet zou kunnen. Ik wilde die houvast. Een mooi spreekwoord die een vriendin van mij gebruikte: men lijdt het meest aan het lijden dat men vreest. Die slaat precies de spijker op z’n kop. En wat is dat toch, er niet op vertrouwen dat ik het zelf kan. Waarom zei ik niet: wat fijn dat jullie zo’n vertrouwen in me hebben of ja ik denk ook dat het me gaat lukken.

Wereld van verschil

Want inmiddels ben ik twee maanden verder en wat een verschil. Mijn zelfvertrouwen is enorm gegroeid, want ik weet namelijk heel goed wat mijn lijf wel en niet kan. Ik weet heel goed wat ik moet doen om mezelf stabiel te houden. En ik durf mezelf ook steeds meer uit te dagen.

De eerste weken na de revalidatie was dat niet het geval. Ik bleef een beetje hangen in hoe kunnen ze me nu laten gaan, ik ben toch nog niet beter. Komt het ooit nog wel goed? Ergens in de afgelopen weken kwam er een shift. Ik ga mezelf niet meer vergelijken met degene die ik was, maar ik ga uit van degene die ik nu ben. Mijn basis is stabiel. Vanuit dat oogpunt ga ik stapjes zetten.

De vraag wat als ik nooit meer beter word komt nog wel eens in me op, maar leg ik vaak weer naast me neer. Het is geen vraag waar ik me beter door ga voelen. Ook als ik niet meer kan wat ik voor corona kon, dan wil ik nog steeds een fijn leven leiden. Daarom ben ik begonnen met mezelf uitdagen door nieuwe dingen te ondernemen. Op avontuur noem ik het. Ik voel me er goed bij.

Op avontuur

En als het avontuur toch naweeën heeft dan kijk ik wat ik de volgende keer anders kan doen. Of niet. Want het kan ook voelen als opbouwen. Het sterker maken van mijn lichaam en mind lukt niet door altijd in mijn comfortzone te blijven. Het mag ook wel een beetje schuren. Maar ik moet er niet helemaal afliggen, daar pas ik voor. Waar ik voorheen het dan niet meer deed, bekijk ik nu hoe ik het anders kan aanpakken.

Wat ook heeft geholpen is de komst van mijn scootmobiel. Hierdoor ben ik minder afhankelijk van anderen. Ik kan weer zelf naar het bos en me helemaal op laten gaan in de natuur. Maar de avonturen hoeven niet altijd groots te zijn, want dan ben ik mezelf aan het overvragen. Een avontuur kan ook zijn dat ik weer eens een eitje bak, dat ik ga tekenen of schilderen, nieuwe theesoort uitprobeer.

Breintraining

Wat ik er vooral mee probeer te bereiken is dat ik mijn brein train om nieuwe dingen te doen. Het is en blijft moeilijk om patronen te doorbreken. Daar heb ik altijd al moeite mee gehad. Maar nu ben ik vastbesloten het te doen. En vooral door kleine stapjes te zetten. Zoals eens een andere theesmaak uit te kiezen. Of op een andere plek te gaan zitten aan tafel of zelfs een andere ruimte.

Hierdoor heb ik meer lol, voel me gelukkiger en vrolijker. Ik heb echt het idee dat ik aan het werk ben om weer op te bouwen. Als ik na mijn avonturen mijn rust pak gaat het goed. Ik moet mezelf soms afremmen dat ik niet te hard van stapel loop en vervolgens twee dagen in de lappenmand zit. Maar ik voel me goed bij de keuzes die ik maak. Ik kies voor een gelukkig leven. Ook als deze er anders uitziet dan ik eerder had gedacht. Ik zie het helemaal zitten. Ik kan dit!!