Twee jaar ziek door long covid – hoe is het nu?

Afgelopen woensdag was het 2 jaar geleden dat ik een positieve coronatest in handen had. Niet wetende dat vanaf dat moment mijn leven niet meer hetzelfde zal zijn.

Twee jaar later en ik ben er nog steeds niet. Dat is behoorlijk confronterend, ik weet toch zo goed hoe het moet/hoort? Waarom lukt het me dan niet? Maar dat is niet de juiste vraag om mezelf te stellen. Het helpt me niet in mijn herstel. Het brengt me er eerder verder vandaan.

Een betere vraag is: wat heb ik nodig? Wat heb ik vandaag nodig om goed voor mezelf te zorgen. Niet te veel kijken naar de toekomst. Lukt me dat altijd. Hell no. Maar wat ik heb geleerd is dat herstellen tijd en liefde nodig heeft. En dat dit gaat met struikelen, vallen en weer opstaan. Eigenlijk zoals het leven is. In deze blog geef ik je weer een kijkje in mijn long covid leven. Hoe ziet het er na twee jaar ziek zijn uit?

Herstellen is een rollercoaster

Momenteel is het zwaar. Ik zit in het proces zit in afgekeurd te worden. En dat wil ik niet! Ik weet het, ik heb weinig te willen, want werken lukt nu ook niet. Ik voel de rouw en het verdriet, dat ik niet mee kan doen op de momenten die ik belangrijk vind. Dat is momenteel sterker dan ooit.

Verdriet, boosheid, frustratie dat het nog steeds bagger is. Het leven zoals het nu is, wil ik niet leven. Maar nu wel mijn realiteit is. Herstellen is een echte rollercoaster. Ook al is er genoeg waar ik dankbaar voor ben, deze rauwheid mag er ook zijn. Ik mis het om spontaan ergens heen te kunnen, de vrijheid hebben om 2 dingen op één dag af te spreken. Om een keuze te hebben om wel of geen carnaval te vieren. Ik voel weerstand tegen het ziek zijn. Ik heb zo’n zin om tegen alles in te gaan en overal tegenaan te trappen. In plaats van 3x per dag rusten gewoon doorgaan omdat ik er zo klaar mee ben. Ik doe het niet, maar de drang is enorm.

Sta ik helemaal stil? Nee dat niet. Herstellen gaat echt met golfbewegingen. Inmiddels kan ik (op de meeste dagen) de vaatwasser weer in één keer uit- en inpakken. Maar er zijn ook nog steeds dagen dat het helemaal niet lukt. En dat is een vooruitgang.

Long covid is grillig

Steeds als ik weer een stapje vooruit heb gezet, blijf ik hopen dat we in een stijgende lijn omhoog gaan. Maar long covid is zo grillig. Als je een teen te ver over het randje zet, donder je zo naar beneden.

Toch zijn er ook zeker lichtpuntjes. Wandelen gaat nog steeds goed. Ik kan alweer wandelingetjes van een kwartier maken en soms zelfs 2 op één dag. Ik geniet van de heerlijke omgeving waar we wonen. Het geritsel van de bladeren, het gezang van de vogels en inmiddels ook weer van de wind in mijn haren.

Ik maak af en toe afspraken buiten de deur met familie, vrienden of kennissen. Wat ik vooral probeer is in het hier en nu te leven. Gelukkig te zijn met hoe mijn leven nu is en mijn zegeningen tellen. Want ik leef nog steeds in een land met een goed zorgstelsel en een vangnet als je niet kunt werken.

Pijn in mijn moederhart

Toch is er ook die pijn. Pijn in mijn moederhart. Mees is jeugdprins, zo’n mooie mijlpaal in zijn leven. Daar wil ik geen moment van missen. Maar dat is precies wat er gebeurt. Ik sta aan de zijlijn, ik zat op de bank naar alle filmpjes en foto’s die me toegestuurd werden. Zo lief dat iedereen meeleeft, maar het doet zo gruwelijk pijn om er niet bij te kunnen zijn.

Ik weet dat ik het verleden niet kan veranderen, wat de toekomst brengt: geen idee, ik probeer zoveel mogelijk gelukkig te zijn in het nu. Het nu is het enige moment waar we invloed op hebben tenslotte. Meestal lukt het me goed. Om te genieten van de kleine dingen en het stap voor stap te doen.

Maar soms lukt dat dus ook niet. Dan komt dat verdriet zo hard aan, dat het pijn doet. Dat is ook long covid. Ik weet dat er dit jaar een afscheid van groep 8 op het programma staat en een diploma uitreiking. Ik wil er nog niet te veel mee bezig zijn, maar man o man wat wil ik daar graag bij zijn.

Mocht je willen reageren op deze blog dan kan dat hieronder of via een DM op Instagram