Dankbaarheid, vriendschap en een terugblik

Ik vond het altijd maar een cheesy woord, maar het afgelopen jaar heb ik geleerd wat dankbaar zijn echt is. Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik de positieve coronatest in mijn handen had. En mijn leven totaal op z’n kop kwam te staan.
De revalidatie zit er inmiddels op. En voel me zo af en toe onthand. De structuur van wekelijks twee keer naar het ziekenhuis is weg. Ik ben nog een beetje zoekende naar een nieuwe structuur. Ik merk dat ik daar sinds corona meer moeite mee heb. Het schakelen en laten landen. Nieuwe dingen ondernemen heeft even tijd nodig. En dat is oké. Daar hoef ik mezelf niet voor te veroordelen.

Het blijft lastig om mezelf niet te vergelijken met wie ik was voor corona. Ik doe het, maar ook anderen. Als ik blij ben dat ik een mooie stap heb gezet, ziet een ander dat anders. Niet mijn naasten, die zie zien het wel. Men blijft me vergelijken met Margreet voor mijn coronabesmetting. En dat begrijp ik. Het is wel even een confrontatie dat ik nu al een jaar thuis zit. Toch ben ik niet ongelukkig, eerder het tegenovergestelde.

Dankbaarheid

Ik ben dankbaar. Dankbaar voor de bevoorrechte positie waarin ik mij bevind. Ik heb een geweldig gezin die hebben laten zien wat onvoorwaardelijke liefde echt inhoudt. En mij steunt door dik en dun. Er op de momenten was als ik het niet meer zag zitten en een arm om mij heen sloeg wanneer de tranen over mijn wangen biggelden. Maar mij ook lieten inzien dat er ook vier momenten zijn. Iedere keer als ik weer een klein stapje zette of een overwinning behaalde.

En ik voel me gezegend dat ik de ruimte krijg om mijn leven eens goed onder de loep te nemen. Om te zien wat er onder al die lagen van gehaastheid zit. In de kern ben ik nog hetzelfde, maar ik word nooit weer wie ik was. Het wordt een betere versie. Eentje die beter haar energie kan verdelen, haar grenzen aan kan geven, dankbaar is voor wat ze heeft en iemand die haar hart volgt. Ik weiger om nog eens een deksel op mijn neus te krijgen en geconfronteerd te worden met hoe kort het leven eigenlijk is. Ik pak de regie over mijn eigen leven en zeg volmondig JA tegen het leven. Het leven is er voor me en niet tegen me.

Fijne vriendschap

Ik ben ook ontzettend dankbaar voor de fijne vriendschappen die ik heb. Vrienden die een kaartje sturen, langskomen of een bloemenabonnement cadeau geven. En vriendinnen die je een spiegel voorhouden. Die vanuit liefde je confronteren met je gedrag en de (niet helpende) woorden die je gebruikt. Ik gun iedereen zulke fijne mensen om zich heen.

Vandaag was weer zo’n dankbaar moment. Mijn lieve vriendin kwam me ophalen met de auto. We zijn naar het bos gereden waar ik al een jaar niet was geweest, maar voorheen dagelijks wandelde. Met twee stoeltjes onder haar arm liepen we 50 meter het bos in. En daar hebben we gezeten. Genoten van de zon, de vogeltjes (de specht in het bijzonder) en een gezellig kletsmoment. Op een andere plek dan in mijn veilige bubbel thuis. Want nu ik niet meer naar het ziekenhuis hoef voor de revalidatie, wordt mijn wereldje wel kleiner. Om te voorkomen dat ik wegzak in een zwart gat gaan we wekelijks zo’n momentje ondernemen.

Prikkels versus luiheid

Ik kan daar alleen maar heel erg dankbaar voor zijn. Het geeft mij ook inspiratie om anders naar mijn dagindeling te kijken. Zoals mijn vriendin het zo mooi zegt. Je brein vindt het heerlijk om geen prikkels te hebben, kan het lekker lui zijn. Mijn brein is weliswaar overprikkeld, maar als ik helemaal geen prikkels meer toelaat, wordt mijn brein alleen maar luier. Nu op een andere plek, in een andere omgeving met andere geluiden en beelden hou ik mijn brein een beetje in beweging. Het nuttige met het aangename combineren. I love it! 

Mijn lijf reageert op dit uitstapje. Het is iets nieuws en daarom vindt ze het spannend. En dat mag. Maar de voldoening die ik eruit haal weegt zoveel zwaarder. Door dit soort keuzes vaker te maken, kom ik stapje voor stapje dichter bij mijn doel om weer lange boswandelingen te maken. En zeg nou zelf met zo’n uitzicht en dit weer sta je toch te popelen om je wandelschoenen aan te trekken en erop uit te gaan?

Wat is jouw viermomentje van vandaag?