Die corona hakt er behoorlijk in

Ik geniet nu van een heerlijk rust. De jongens zijn vanochtend allemaal naar school. En Danny is aan het werk. Het waren bewogen weken. Ik ben deze blog dan ook al dagen geleden gestart. Steeds weer kleine stukjes. Want kleine stapjes zijn ook stapjes. Dat heb ik de afgelopen weken wel geleerd. Sterker nog, ik zit er middenin. Het proces van je overgeven en loslaten.

Daar was corona

Begin februari, nu ruim drie weken geleden, had ik een positieve coronatest in handen. Piep, het virus heeft me toch te pakken gekregen. De eerste dagen gingen wel. Ik had flinke last van mijn keel en was wat verkouden. Maar verder ging het wel. Ik dacht nog: als dit het is. Nou ik heb het geweten.

Op maandag had ik een positieve test en woensdag werd ik met ruim 39 graden koorts wakker. Ik voelde me super naar. Daan was de eerste die in isolatie moest, daarna volgde ik. Inmiddels had Xem zich ook aan de ziekenboeg toegevoegd. We zaten met z’n drieën in een aparte ruimte. Ik sliep ’s nachts bij Xem op zijn kamer. Ergens was het ook wel gezellig, zo met z’n drietjes.

Woensdag begon dus met koorts en daarna voelde ik me dagen niet fit. Heel erg moe. Ik begon te hoesten. Het was niet fijn. Maar prima te doen. Het voelde als een goede griep. Doordat ik nog steeds klachten had, heb ik ruim anderhalve week in isolatie doorgebracht. De jongens gingen inmiddels weer naar school. En ik zat daar nog in mijn eentje.

Nadat ik 24 uur klachtenvrij was, mocht ik eindelijk uit isolatie. En kon ik weer in mijn eigen bed slapen. Naast mijn eigen vent. Woohoo! Ik had al twee dagen niet meer gehoest en gesnotterd. Totdat ik die vrijdagavond weer in mijn bed lag. Er kwam weer een hoestje opzetten.

Daar gaan we weerrrr

In het weekend werd het hoesten van kwaad tot erger. En ik voelde me steeds beroerder worden. Ik voelde me zo rot. De volgende dag heb ik de huisarts gebeld. Waar ik ’s middags op het coronaspreekuur terecht kon.

Een hele happening. Het is net alsof je een enge ziekte hebt. Nu is dat natuurlijk ook wel een beetje het geval. De huisarts constateerde een longontsteking door corona. Dat verklaarde wel waarom ik me zo rot voelde.

Ik werd met een antibiotica naar huis gestuurd. Na een paar dagen had ik het idee dat het wat beter werd. Maar vanaf vrijdag voelde ik me weer steeds beroerder. Ik bleef benauwd en moe. Zo ontzettend moe. Mijn hart maakte overuren als ik even wat had ondernomen. En dat was niets anders dan even naar het toilet gaan. Veel spannendere dingen maak ik momenteel ook niet mee.

Dus maar weer naar de huisarts. Het goede nieuws was dat mijn longen schoon waren. De antibiotica hebben dus geholpen. Maar dat ik me zo voel heeft alles te maken met mijn conditie. De corona en de longontsteking hebben zo’n aanslag op mijn lichaam gehad, dat mijn conditie naar het vriespunt is gezakt. Min 10 denk ik. Het gaat nog weken duren voordat u er weer bovenop bent mevrouw Stegeman. Daar ben ik mooi klaar mee.

Een flinke les in loslaten

Begin dit jaar had ik al besloten om beter naar mijn lijf te leren luisteren. Maar dat daar nu zo’n harde les voor nodig is. Van de huisarts kreeg ik als advies mee dat ik goed naar mijn lijf moet luisteren. En vooral rust moet pakken. Ik moet niet onderschatten wat voor een impact corona heeft op het lichaam. En dat ik niet eigenwijs moet zijn en over mijn grenzen heen moet gaan. Hoezo? Dat is toch niets voor mij 🤭.

Maar dat is wel een dingetje. Me overgeven en loslaten. Bij de huisarts kwam ik erachter hoe moeilijk ik dat vind. Het liefste was ik met een concreet stappenplan de deur uitgelopen. Dit moet je doen, zo ga je het opbouwen en over drie weken ben je weer de oude. Nee, in plaats daarvan krijg ik mee: luister goed naar je lijf.

Hoe luister je naar je lijf?

De paniek sloeg lichtelijk toe. Hoe doe je dat? Luisteren naar je lijf. Mijn lijf zegt nu alleen maar dat ik moet blijven liggen en vooral niets moet doen. Daar krik ik mijn conditie natuurlijk niet mee op. Ik snap dat als ik moe ben dat ik dan vooral rust moet pakken. Maar ik ben de hele dag moe.

Ik ga nu iedere dag een rondje lopen. Van een kleine 10 minuten. Ben daarna compleet buiten adem, moe. En kan geen boe of bah meer zeggen. Dat mag de pret niet drukken. Want ik zet kleine stapjes. Ik moet heel goed nadenken over wat ik doe. Als ik ga douchen, dan moet ik er rekening mee houden dat ik een halve dag moet bijkomen.

Afwassen lukt als ik goed uitgerust ben. Het is echt een hele goede les in overgave en loslaten. Nu voelt het alsof ik mijn schouders er weer onder kan zetten. En soms huil ik tranen met tuiten, omdat ik me zo graag beter wil voelen.

Maar ieder stapje voorwaarts is er eentje. Ondertussen geniet ik van het gezang van de vogels. Het mooie weer. Het fijne zorgsysteem in Nederland. Van het schrijven van deze blog. Al doe ik er drie dagen over. Het maakt niet uit. Ik kom er wel weer. Ik ga gewoon heel goed luisteren naar mijn lijf 😉.

Verwennerij

Ik laat me ondertussen verwennen door mijn mannen. En door alle andere lieve mensen om me heen. Ik kreeg gisteren bij de post zelfs twee cadeautjes. Een overheerlijke browniebox van mijn beste vriendin. En een prachtig boeket bloemen van Greetz. Helaas weet ik niet wie de afzender is. Ik weet dus niet wie ik mag bedanken. Het geeft in ieder geval kleur aan mijn dagen. Ik ben super dankbaar voor al deze lieve mensen om me heen.

Ik kom er wel weer!

Liefs

Margreet