It’s a bumpy ride
In mijn vorige blog vertelde ik over mijn vader die zijn pensioen niet haalde. Dat dit mijn ogen opende om iedere dag mijn mooiste leven te leiden. Iedere dag dankbaar zijn met wat je hebt. En als er onderdelen van je leven niet meer passen, ben je vrij om een andere keuze te maken.
Wanneer je de keuze maakt om je mooiste leven te leiden, betekent het niet dat het pad dat je bewandeld altijd makkelijk is. Het kan wel, maar veel mensen hebben een hoop belemmerende overtuigingen. Deze mag je eerst shiften voordat je jouw pad kunt vervolgen. Er moet vaak een hoop bullshit uit de weg geruimd worden. Zo ook bij mij. Angsten die mij tegenhouden. Angsten die op dit moment groter zijn dan mijn verlangens. Daardoor durf ik niet buiten mijn comfortzone te stappen.
Ja, ook ik heb dit nog steeds. Hoe ik weet dat ik niet genoeg buiten mijn comfortzone stap? Door wat mijn realiteit nu is. Leef ik mijn mooiste leven zoals ik dat voor ogen heb? Nee. Hoe dat komt? Ik laat me ook nog steeds tegenhouden door bullshit excuses. Time to get rid of the bullshit!
Het wil overigens niet zeggen dat ik niet tevreden of gelukkig ben in mijn leven nu. Er is alleen nog zoveel meer wat ik eruit wil halen.
Op reis met de bus
Die bullshit is niet meer dan overtuigingen die je tegenhouden om de volgende stap te zetten. Zolang die stemmetjes nog hard genoeg roepen, harder dan je verlangen, hou je ze in stand. Het is een ongoing proces waarbij ik steeds weer dezelfde bullshit excuses tegenkom. Ze blijven altijd met je meereizen.
Je kunt het zien als een bus waarin je je verplaatst. Daar heb ik het al eerder over gehad. In die bus zitten heel veel mensen. Ik vind het fijn om ze namen te geven, dat geeft mij een duidelijk beeld van hoe het eruit ziet in mijn bus. Wat dacht je van:
- Paula Paniek
- Penny Perfect
- Karin Krachtig
- Annie Angst
- Priscilla Pitbull
- Olga Onzeker
- Sammy Slachtoffer
- Ziva Zen
- Vera Veilig
- Vicky Verlegen
Dit is een greep van de passagiers die met mij meereizen. Want dat is wat het zou moeten zijn. Jij zit aan het stuur en de dames (in mijn geval) reizen mee. Zodra één van de dames de overhand neemt en achter het stuur gaat zitten, dan ben je verloren. En toch gebeurt het mij ook wel eens dat Olga Onzeker, Annie Angst of Sammy Slachtoffer in mijn nek hijgt. Of zelfs het stuur overneemt.
Mijn bus koerst dan een andere kant op dan ik graag zou willen. Tijdens mijn ideale reis zit ik achter het stuur. Met Karin Krachtig en Ziva Zen vlak achter mij. Priscilla Pitbull mag ook vlak bij me zitten. Haar heb ik nodig om uit mijn comfortzone te stappen en me ergens in vast te bijten.
Paula Paniek, Annie Angst, Olga Onzeker, Sammy Slachtoffer en Vicky Verlegen mogen achter in de bus zitten. Ik wil wel dat ze met me meereizen. Zij zorgen voor de balans en het contrast. Dat heb ik nodig om alles in perspectief te zien.
Mijn bus opnieuw indelen
Op dit moment ben ik heel erg zoekende naar de balans in mijn leven. Aan de ene kant wil ik zo keihard genieten en aan mijn dromen werken. Aan de andere kant zit ik midden in het rouwproces en is mijn energie ver te zoeken. Na een dag werken ben ik echt helemaal gebroken. Mijn hoof wil al van alles, maar mijn lijf nog niet. Daar moet ik naar luisteren.
Wat ik al wel kan doen is de indeling van de bus opnieuw aanpassen. Annie angst zit angstvallig dicht achter me. Terwijl ik liever heb dat Karin Krachtig achter me zit. Ik ben nogal visueel ingesteld, dus ik ga de dames op hun plek zetten. Hoe ik dat doe? Ik pak mijn journal en ga schrijven. Ook maak ik een tekening van de bus. Ik ben geen geweldige tekenaar, maar het gevoel klopt. En dat is wat telt.
Steeds stappen er een paar passagiers uit. Die hebben lang genoeg met me meegereisd. Daar neem ik dan afscheid van. Toch stappen deze passagiers soms ook weer op. Ze zoeken dan zelf een plekje in de bus. Soms nemen ze zelfs mijn plek in. Dat wil ik als chauffeur natuurlijk niet laten gebeuren. Maar het is ook niet altijd duidelijk hoe de indeling van de bus op dat moment is.
Door alles op te schrijven wat ik op dat moment voel en ervaar, krijg ik steeds helderder hoe de indeling van mijn bus er op dat moment uitziet.
Bewustwording
Dat is het stukje bewustwording waar ik het zo vaak over heb. Je moet je bewust zijn waar de passagiers in jouw bus zitten. Het helpt mij enorm om het op deze manier voor me te zien. Als ik kijk naar wat ik heb geschreven kan ik de verschillende passagiers zo koppelen. En ze een plekje in de bus geven. Je hoeft er niet zo’n uitgebreide tekening van te maken zoals ik heb gedaan. Je kunt ook een plattegrondje van de bus maken en zo je passagiers intekenen.
Dit is bewustwording 2.0 😉. Vaak als we iets visueel maken, begrijpen we het beter. Probeer het maar eens. En laat mij dan weten wat het je brengt. Het helpt mij heel goed om mezelf nu te begrijpen en die balans een beetje terug te krijgen.
Succes leukerds!
