Geschudde kaarten, balanceren en het revalidatietraject

Vanochtend was wakker worden moeilijk. Het leek alsof ik de hele nacht heb wakker gelegen en ik geen nachtrust heb gehad. Maar niets is minder waar, ik heb heerlijk geslapen. Maar ik werd niet uitgerust wakker. Sterker nog, ik was doodmoe. Geen puf om mijn bed uit te gaan. Mijn lijf was zwaar en moe.

Maar gelukkig heb ik kinderen waar ik voor mag zorgen. Mees kan zich nog niet alleen redden, dus heb ik een goede reden om toch mijn bed uit te komen. Een half jaar geleden was het even doorbijten en dan was ik er wel weer. Als ik de dag maar begonnen was, dan kwam het wel goed. Dat is nu wel anders.

Het revalidatietraject is gestart

Inmiddels ben ik met het revalidatietraject gestart en ik kan je zeggen het is confronterend en pittig. Maar ik voel heel sterk dat ik op de juiste plek zit. Ze begrijpen daar echt wat ik doormaak en wat de beste behandeling daarvoor is.

En dat heb ik wel nodig, anders kom ik straks wel in een tendens te zitten waarbij ik depressief word ben ik bang. Zo hard doe ik mijn best om weer op de been te komen, maar je komt geen steek vooruit. Nog steeds heb ik het vertrouwen dat ik hier sterk uit ga komen. Ik zal hierop terugkijken als één van de mooiste dingen die me is overkomen.

Toch voelt dat nu niet altijd zo. Ik voel me geen slachtoffer, maar ben wel toe aan stapjes vooruit. Maar voordat het zover is, is het belangrijk om te bepalen wat mijn ondergrens is. Wat is de nullijn die ervoor zorgt dat ik me goed voel. Dat ik me niet gesloopt voel gedurende de dag. Dit gaat een hele zoektocht worden. Maar met de ergotherapeut moet dat lukken.

Ook zal ik begeleid worden door een psychomotorische therapeut. Samen met hem ga ik op zoek naar mijn grenzen. Doordat covid mijn hele kaartenbak flink heeft gehusseld kan ik niet meer vertrouwen op data uit het verleden. Oftewel de grenzen die ik kende, die zijn er niet meer. Ik moet mijn lichaam opnieuw leren kennen. Wat kan ze wel aan en wat niet. Wat zorgt voor de juiste balans. Wat kost me energie en wat geeft me energie.

Serieus genomen worden is een verademing

Omdat ik al wel gestart ben met verschillende therapieën weet ik al wel een beetje wat me veel energie kost en waar ik energie van krijg. Maar het is nog lastig te bepalen wat die grenzen nu echt zijn. Daar ga ik komende tijd mee aan de slag. Het is vermoeiend en heel pittig, maar het is het meer dan waard.

Ik ben super dankbaar dat ik zo serieus genomen word. Ik voel echt dat men het beste met mij voor hebben. In eerste instantie zou ik ook starten met fysiotherapie, maar dat is nog te vroeg. Mijn lijf kan dat nog niet aan. Het vergt te veel van mijn al beperkte energie om nog een extra moment af te reizen naar het ziekenhuis. Eerst dus aan de slag met ergotherapie en psychomotorische therapie. En dan zien we verder.

De confrontatie zit ‘m vooral in dat ik buiten mijn bubbel kom en dat ik met mijn neus op de feiten gedrukt krijg wat ik allemaal niet kan. In een ziekenhuisrestaurant wachten tot ik aan de beurt ben. Te veel prikkels. Gelukkig is hiervoor een speciale stilteruimte ingericht. Het scheelt dan ben ik ook al halverwege de lange gang. Want ik sta te hijgen als een hond die op jacht is geweest.

Maar dit is het begin van mijn nieuwe leven. Die ik ga inrichten door te luisteren naar mijn lichaam. En waarbij ik ga voelen wat goed voor mij is. Want dat is de basis om mij weer op de been te krijgen.

Wish me luck 😉