Schrijven met een rauw randje: de onbekende kant van mijn pen

Welkom bij weer een nieuwe aflevering van zen met mijn pen. Ik maak er een geintje van, maar de boodschap van deze blog is een serieuze. Iets wat ik vaker van mezelf mag toelaten, maar wat ik nog heel lastig vind. Er hier over delen voelt als een soort van training. Een oefening voor mezelf om ook mijn minder fijne momenten er te laten zijn.

Schrijven is niet altijd leuk

Het liefste schrijf ik over hoe fantastisch schrijven is. Hoe het de wereld voor je veranderd. Maar er is ook een andere kant van schrijven. En die kant is niet altijd even leuk. Het is rauw, lelijk en soms bloederig. Maar o zo belangrijk om toe te laten.

Zodra ik mijn pen op het papier zet, heb ik geen idee wat er komt. Ik hoop altijd op een empowering stukje waar ik met nieuwe energie de dag verder in kan. Als er dan lelijke en rauwe woorden op het papier verschijnen, heb ik de neiging om het te negeren. Er gelijk een vrolijk sausje overheen te gieten. Mezelf een standje te geven dat het er niet mag zijn. Maar daar ben ik niet mee geholpen. Toch vind ik het spannend om het toe te laten.

De shift van angst naar een roze olifant

De angst om erin te blijven hangen is zo groot dat ik het wil negeren. Het is interessant om eens te schrijven op die angst. Om te kijken waar het vandaan komt, maar dat is voor een andere keer. Voor nu wil ik graag met je delen welke shift ik heb gemaakt. Zoals ik al vermelde had ik altijd de neiging om dat zeurende gevoel te negeren. Als ik er niet over schrijf of het uitspreek is het er niet. Oftewel het struisvogeleffect.

Wat er dan gebeurt is dat die grote roze olifant die je niet benoemt nog steeds in de ruimte staat. En die gaat niet weg als je er niet over praat, of in mijn geval schrijft. Tegelijkertijd kun je er ook niet omheen. Dus komt ie vanzelf weer ter sprake.

Vandaag was zo’n moment dat die grote roze olifant er weer was. Heel pontificaal aanwezig in de ruimte. In plaats van hem te negeren besloot ik dat ik er wel over zou schrijven. In de hoop dat het een lief klein roze konijntje zou worden. Dan is ie nog steeds aanwezig, maar niet zo erg dat ik er niet omheen kan.

Van een sausje vol positiviteit naar kom maar op

In plaats van er gelijk een sausje vol positiviteit overheen te gooien, schreef ik letterlijk: KOM MAAR OP! Laat maar horen wat je te zeggen hebt. Ik ben er klaar voor. Er kwam een hele shitload uit die ik je zal besparen. Maar waar het op neer kwam is dat ik helemaal klaar ben met ziek zijn. Ik wil niet meer drie keer per dag rusten en ’s ochtends doodmoe wakker worden. Ik wil vol energie uit m’n bed springen en lekker knallen. Ik ben even helemaal klaar met kleine stapjes zetten. Ik wil grote olifanten stappen zetten, weer meedoen aan het leven. Er volgde nog een heleboel andere shit. Ik werd er ongemakkelijk van.

Maar ik liet het er zijn. Vervolgens heb ik heel hard in een kussen geschreeuwd. Ik wilde het m’n buren niet aandoen om het buiten te doen. Ook al zitten ze op zo’n 100 meter. Het voelde heerlijk, bevrijdend zelfs. Daarna heb ik mezelf er toch aan toegegeven en ben gaan liggen. Even 20 minuten met een meditatie op de bank. Toch wel lekker. Om daarna mijn wandelschoenen aan te trekken en lekker een stukje te wandelen met de zon op mijn snoet. Wat een cadeautje na al die regen.

Moraal van het verhaal

Moraal van het verhaal. Het is niet eng of spannend om je negatieve emoties en gedachten er te laten zijn. Geef ze de ruimte. Ik voel me namelijk als herboren. Wel wat vermoeider dan anders, want het kost energie om nieuwe dingen toe te laten. Maar ook dit hoort erbij en ik ben super dankbaar dat ik mezelf dit proces gun.

Ik geef mezelf de ruimte om de dingen anders te doen. Als je namelijk hetzelfde doet als je altijd deed, dan krijg je wat je altijd kreeg. En met deze wijsheid sluit ik deze blog af. Ik ben benieuwd wat je van mijn ‘openbaring’ vindt. Herken je jezelf erin of laat je alles altijd toe? Ik hoor graag van je. Je kunt een reactie hieronder achterlaten of een berichtje op Instagram sturen.