Het is alweer even geleden dat ik een update heb gedaan over mijn herstel. Dus vond ik het wel weer eens tijd voor blog. De laatste dateert van 8 juli. Het waren pittige maanden en ik had ook niet echt de puf om een blog te schrijven. Neem daarin mee dat er ook nog zes weken schoolvakantie vol prikkels tussen zaten.

In die drie maanden heb ik veel dieptepunten gekend. Ik werd weggestuurd bij de revalidatie, omdat ik te oververmoeid en overprikkeld was. Ik heb veel gehuild en dagenlang niet van de bank kunnen komen. Maar het is niet alleen maar kommer en kwel geweest. Er zijn zeker ook hoogtepunten te melden 😉

Vakantie

We besloten toch om naar Zeeland te vertrekken voor een heerlijke kampeervakantie. En dat werd het. Het was zo fijn om uit de situatie weg te zijn en in een andere omgeving. Het was op sommige momenten wel pittig met iedereen om me heen. Maar thuis was dat niet anders. Het was prachtig weer dus de mannen waren regelmatig op het strand te vinden. Kon ik in alle rust bijkomen op de camping. Ik had natuurlijk mijn koptelefoon mee en een ligbed. Als koningin op mijn troon heb ik gewaakt over ons, gelukkig, relatief rustige veldje.

In de laatste week heeft Danny mij met de auto meegenomen naar de zee. Ik was er zo dichtbij, maar tegelijkertijd was het ook zo ver weg. Als ik ’s ochtends vroeg wakker werd, soms ook ’s nachts, kon ik het ruisen van de zee op de camping horen. Heerlijk! Maar Danny nam mij dus mee. Het was nog een zoektocht, maar uiteindelijk stapte ik uit de auto vlak bij de zee. Ik kon de zee horen, ruiken en zien. Ik had ‘m niet zien aankomen, maar de tranen biggelden over mijn wangen. Ik was zo ontroerd.

Lessen

Eenmaal weer thuis had ik het lastig. In huis (binnen) zijn met het volume dat uit tieners komt is een slechte match. Maar de revalidatie startte ook weer. Bij de ergotherapeut ging ik aan de slag met de belastbaarheid. Wanneer kan ik iets wel doen of beter niet. In de weken erna gingen de jongens weer naar school en kreeg ik een beter inzicht in mijn belastbaarheid. Ook al had ik ook nog wel eens een terugval. Dan wilde ik het liefste de hele dag in bed of op de bank onder een dekentje wegduiken.

Mijn lijf bleek ook echt een en al spanning te zijn. Dus was het noodzaak om meer ontspanning in mijn lijf te krijgen. Dat lukt aardig met sensorelaxatie. Ik merk dat mijn lichaam er heel heftig op reageert, maar het heeft het gewenste effect. Minder gespannen spieren en dus meer ontspanning in mijn lichaam.

Maar ik begon ook steeds meer in te zien welke lessen long covid mij leert. Zoals per dag bekijken waar ik energie aan uit kan geven, welke zaken zijn er echt belangrijk en hoe pak ik mijn rust. Ik leer grenzen aangeven en voor mezelf te kiezen als ik die rust nodig heb. En zo zijn er nog zoveel meer lessen.

Wat dacht je van keuzes maken voor activiteiten die je energie geven. Ik word nog steeds heel blij van schrijven. Ik kan het niet uren achter elkaar doen. Maar omdat ik er blij van word, kies ik ervoor dit wel te doen. Neem deze blog. Ik heb er een paar dagen over gedaan om ‘m te schrijven. Taal technisch zal het niet altijd even hoogstaand zijn, maar ik word er blij van. En gaat het daar niet om in het leven. Jezelf blij maken en deze vibe overbrengen op anderen?

De mooiste les is misschien wel dat ik echt leer leven met aandacht. Ik kan niet plannen wat ik op een dag ga doen, ik moet het per moment bekijken. Ik kan ook niet bouwen op wat ik in het verleden wel kon. Ik ben aangewezen op dit moment. Het leert mij om echt te luisteren naar mijn lichaam. En dat is zo waardevol.

Lees hieronder verder over hoe het nu gaat. En de angsten die ik heb.

​

Stabiel

Na drie maanden revalideren hebben de therapeuten en de revalidatiearts geconcludeerd dat ik stabiel ben. Ik weet goed hoe ik mijn belastbaarheid kan verdelen. En heb mijn lichaam goed leren kennen. Ik weet welke acties ik kan ondernemen om mijn lichaam te ontspannen. Daarnaast heb ik geleerd om mentale en lichte fysieke activiteiten af te wisselen. Bij lichte activiteiten moet je denken aan een loopje op de oprit om te ont prikkelen. Maar ook creatieve activiteiten zoals waterverven en kleuren. Ik heb meerdere rustmomenten op een dag waardoor mijn lichaam tijd heeft om echt te herstellen.

Dat is fase 1, het lijf is redelijk stabiel. Ik kan nog niet veel meer dan ik voorheen kon. Al ben ik wel wat alerter en kom wat makkelijker in beweging. Maar huishoudelijke taken of een langer stuk wandelen zit er nog niet in. Toch ben ik heel blij en dankbaar met de progressie die ik maak. Ik kan misschien nog niet zoveel meer, maar ik heb ook geen grote terugvallen. En als die er wel is, herstel ik al wel iets sneller. Er is dus nog een lange weg te gaan. Maar het begin is er.

Angsten

Every level has it’s own devil. Deze kreet heb ik al zo vaak gehoord toen ik nog volop aan het ondernemen was. Iedere keer als je een nieuwe fase met je bedrijf in gaat, liggen er weer nieuwe angsten en overtuigingen op de loer.

Zo ook in het revalidatieproces. Vanwege de stabiliteit willen ze de zaak weer een beetje opschroeven. Er komt per volgende week ook weer fysiotherapie bij. Ondanks dat ik heel blij ben dat we nu weer een stapje gaan zetten, komen er ook ineens flinke angsten omhoog.

Ben ik echt al wel zover? Ik voel me nu net weer een beetje stabieler, wat als ik weer enorm terugval? Fysiotherapie? Ik weet nog hoe dat de vorige keer ging. Als dat maar goed komt.
Ik kan het allemaal beredeneren, ik weet heel goed dat ik niet meer de persoon ben die ik toen was. Dat het echt al stabieler is. Dat ze in het ziekenhuis echt geen stappen zetten als ik er niet klaar voor ben. Dat hebben ze me de afgelopen tijd wel laten zien. Ze denken echt in mijn belang. Maar toch voel ik die angst.

Maar ook angsten als zal ik ooit weer helemaal de oude worden? Ik ben nu al acht maanden onderweg. Het gaat nu wel ietsje beter. Maar ik kan alleen nog opereren in mijn eigen cocon. Het is niet gek dat deze angsten er zijn. Dat weet ik wel. En het komt allemaal ook wel weer goed. Ik kijk er nu alweer heel anders tegen aan dan afgelopen week. Al die jaren bezig zijn met persoonlijke ontwikkeling werpt zijn vruchten af 😉. Ik merk dat ik daarin al veel stappen heb gezet en het daarom makkelijker is om de situatie te accepteren.

Ik ga nu echt stoppen. Het is een heel verhaal geworden. Ik ga proberen om weer wat sneller een update te geven. Ik merk dat ik dit toch wel heel erg heb gemist.